وقتی نود سالتونه و برگردین ب زندگیتون نگاه کنین چند درصد افتخار میکنین

فعلا که ۱۷م بزار ببینم فردا رو میبینم یا ن

تا الان بخوام بگم هیچ افتخاری ندارم

تو این وضعیت فقط سوخت میدیم فکر کنم پیر شم میگم چرا فرار نکردم به هر قیمتی ،جونییم سوخت نابود شد اشتباه کردم

من به اینکه ده ساله دارم از بدنم مراقبت میکنم و ورزش و تغذیه سالم دارم افتخار میکنم ، البته من کمی قهوه میخورم 🙈

به تحصیلاتی که دارم افتخار میکنم.‌‌.‌ و اینکه همسرم خوبی هستم ولی ایشالا خدا بخواد مامان هم سال دیگه بشم

به این افتخار میکنم  از دست نزدیکترین آدم زندگیم کسی که باید منو به مهد پرورش میداد بدترین دردها و شکنجه ها و فحش ها رو چشیدم اسیر دست دیو افسردگی شدم ولی من بد نشدم من برای دخترم مثل اون نشدم من این زنجیره اشتباه رو پاره کردم به این افتخار میکنم که تو دلم هرگز کینه دشمنی خشم بدخواهی نداشتم برای هیچ کس به اینکه تو دلم حب اهل بیت علیهم السلام رو دارم 

افتخار نمیکنم که اونجوری که باید نتونستم با همسرم خوب باشم 

و گناهانی که ازشون شرمنده م 

تو ۹۰ سالگی افتخار چ معنی میده؟باید فکر اینو کنه ک اون دنیاش چجوریه ک البته دیرم هس!

الان خیلی زوده برای قضاوت 

اینقدر زندگی تا ۹۰ سالگی تغییر میکنه که تصورشم سخته

هر چیزی که فکر می کنی الان برات قابل افتخاره یا برعکس قابل افتخار نیست تا دهه ها بعد حسابی دست خودش تغییر میشه

نمی‌دونم دلم میخواد به درسم افتخار کنم به خدمتی که به مردم انجام دادم 

اکه ازدواج کنم به شوهر خوبی که گیرم اومده به دخترم ب پسرم نوه هام

به اینا توی دلم افتخار میکنم:

همیشه با همه (اعضای خانوادم) خوش رفتار و مهربان بودم

همه خانوادم پیشم احساس راحتی میکردن

به حیوونای زیادی کمک کردم

توی شغلم موفق بودم

تونستم برای خودم یه خونه گرم و خانواده خوب بسازم

و...

افتخار نمیکنم:

توی ۲۲ سالگیم(اول عروسیم) الکی حرص نمیخوردم و عاقل تر و پخته تر رفتار میکردم🙂