وقتی دختر خونشون بودم و میرفتیم بیرون خواهرام چیزی میخواستن خوردنی یا ساندویچ بابام میرفت بگیره مامانم از من سوال میکرد تو که نمیخوری نه؟منم روم نمیشد بگم میخورم و اگر پدرم برا منم میخرید مامانم از دستم میگرفت و یه کوچولو میداد بهم بقیشو یا خودش میخورد یا پدرم میگفت بخور این دوس نداره خدایا مگه چه گناهی داشتم بچه اول بودم؟چرا این روزها از ذهنم بیرون نمیره؟
متاسفانه متاسفانه هیچوقت قرار نیست این خاطرات بد از ذهنمون بیرون برن
تا ابد موندگارن
من بارها برای چیزایی که گریه کردم که تو ذهنم سعی کردم از یاد ببرمشون
و از قلبم سعی کردم پاکشون کنم
ولی نشد
عزیز دلم
همین حرفارو دقیقا با مادرتون مطرح کنید.خیلی حالتون خوب میکنه.
یا اگه هوس غذای خاصی میکردم میگفت همین که پختم بخور و تشکر کن که منت سرت میزاریم سیرت میکنیم
عجیبه
طبیعیه خانم فراموش نمیشه فقط نباید به دل بگیری و بهش فکر نکنی
چرا اینطور رفتار میکرد؟ از بدجنسی بود؟
یادمه داداشم مثلا میگفت ساندویچ میخام بابام میخاس بره بخره به من میگفت تو پولشو بگیر
روم نمیشد بگم نه منم میخام، بعضی وقتا مامانم میگفت نه براش بخر و اینا، بعضی وقتا هم نمیخرید پولشو بهم میداد😑
چرا روت نمیشد خب
بعضی بچه ها وقتی کوچیکن بد غذان بعد که بزرگ میشن مادرشون فکر میکنه هنوز مثل قبل فلان غذاها رو نمیخورن
باید میگفتی الان دوس داری بخوری
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
51 ثانیه پیش
51 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز