. «إِنَّ نَاشِئَةَ اللَّیْلِ هِیَ أَشَدُّ وَطْئًا وَأَقْوَمُ قِیلًا»؛ به‌یقین شب‌زنده‌دارى در سازگارى زبان و دل مؤثّرتر و در سخن استوارتر است.(مزمل:۶)
۲. «وَالَّذِینَ یَبِیتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّدًا وَقِیَامًا»؛ و کسانى که شب را براى پروردگارشان سجده‌کنان و قیام‌کنان مى‌گذرانند.(فرقان:۶۴)
۳. «تَتَجَافَى جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضَاجِعِ یَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفًا وَطَمَعًا»؛ پهلوهایشان از بسترها جدا نمى‌شود. با بیم و امید پروردگارشان را مى‌خوانند.(سجده:۱۶)
۴. «أَمَّنْ هُوَ قَانِتٌ آنَاءَ اللَّیْلِ سَاجِدًا وَقَائِمًا یَحْذَرُ الْآخِرَةَ وَیَرْجُو رَحْمَةَ رَبِّهِ»؛ آیا [کسى که شرحش را گفتیم، بهتر است] یا کسى که او در لحظه لحظه‌ی شب سجده‌کنان و ایستاده به عبادت مى پردازد، درحالى‌که از آخرت مى‌ترسد و به بخشایش پروردگارش امید مى‌دارد؟.(زمر:۹)
۵. «إِنَّ رَبَّکَ یَعْلَمُ أَنَّکَ تَقُومُ أَدْنَى مِنْ ثُلُثَیِ اللَّیْلِ وَنِصْفَهُ وَثُلُثَهُ وَطَائِفَةٌ مِنَ الَّذِینَ مَعَکَ»؛ بى‌گمان پروردگارت مى‌داند که تو نزدیک به دو سوّم شب و یک دوّم آن و یک سوّم آن را [براى عبادت] بر مى‌خیزى و [نیز] جمعى از آنان که همراه تو هستند.(مزمل:۲۰)
۶. «کَانُوا قَلِیلًا مِنَ اللَّیْلِ مَا یَهْجَعُونَ وَبِالْأَسْحَارِ هُمْ یَسْتَغْفِرُونَ» [چنین بود] که اندکى از شب مى خوابیدند و آنان به هنگام سحر آمرزش مى‌خواستند.(ذاریات:۱۷ـ ۱۸)
۷. «الصَّابِرِینَ وَالصَّادِقِینَ وَالْقَانِتِینَ وَالْمُنْفِقِینَ وَالْمُسْتَغْفِرِینَ بِالْأَسْحَارِ»؛ همان شکیبایان و راستگویان و فرمانبرداران و بخشندگان و آمرزش‌خواهان در سحرگاهان.(آل‌عمران:۱۷)