یادگاری از روزهای سختم

مرا هزار امید است و هر هزار تویی

شروع شادی و پایان انتظار تویی

بهارها که ز عمرم گذشت و بی‌تو گذشت

چه بود غیر خزان‌ها اگر بهار تویی

دلم ز هرچه به غیر از تو بود خالی ماند

در این سرا تو بمان ای که ماندگار تویی

شهاب زودگذر لحظه‌های بوالهوسی است

ستاره‌ای که بخندد به شام تار تویی

جهانیان همه گر تشنگان خون من‌اند

چه باک زان‌همه دشمن چو دوست‌دار تویی

دلم صراحی لبریز آرزومندی‌ است

مرا هزار امید است و هر هزار تویی

خدا جونم میدونم که جواب این زحمتا اشک شوقه نه زجه های غم، منتظرم، منتظر اون لحظه ای که دستام تو دستاته و من گریه میکنم به خاطر رسیدنم به رشته ای که دارم براش میجنگم تو هم میخندی و میگی دیدی شد بنده‌ی کم صبر من؟ ❤️‍🩹