تو بیمارستان هیچ کس به هیچ کس نیست

چی شد که اینجوری شدی ؟؟

خب باید اگه حساسیت دارویی داری نخوری اون دارو رو ...

متاسفانه خیلی بی رحم هستن توی بیمارستان کارکنانش .اصلا دلسوزی نمیکنن

من دو سال مرتب مامانمو می‌بردم بیمارستان بابام سکته کرد بعد آنژیو شد یعنی کل این دو سال فقط به بیمارستان آزمایشگاه گذشت مامانم عمل کرد هیچ کس نبود فقط خودم باهاشون بودم فامیل فقط در حد تلفن یعنی اشک می‌ریختم تو بیمارستان از بی کسی تف تو صورت هر چی فامیله که ما داریم مامان و بابام خدا را شکر بهترن اما من هیچ وقت یادم نمیره که چه قدر تنها بودم دو ساله سر کار نمیرم به خاطر مادر و پدرم  

بیمارستان وضعیتش معلومه من تو این دو سال شاید با بیست تا پرستار مواجه شدم یکی کارشو درست انجام می‌داد بعدی انگار نه انگار منم استرس داشتم 

اصلا توجه نمیکنن مامانم پارسال برا بار اول داشت شیمی میشد من خون ببینم قندم میفته داشتن پلاکت خون مامانمو میگرفتن من همین جوری اشکام سرازیر میشد و گریه قندم افتاد رنگم زرد شده بود یکی نبود یه لیوان آب بهم بده یه حرفی باهاش بزنم به دختر خالم زنگ زدم میگه چقدر اینجوری میکنی چیز مهمی نیست که اما مادر خودش یه چیز معمولیش بشه هزار بار میگه خدا را شکر مامانم خوب شده اما همه کارهاشون یادم میمونه تازه مامان من با همه خوبه اگه یکی بگه سرما خوردم ده بار زنگ میزنه بهش 

شوهر منم داشتم با این کثافت کاریشون میکشتن 

خیلی طبیعی و عادی