خوشبحال کسایی که یکیو دارن واقعی دوستشون داره

خانوادم ادعا ب دوست داشتن میکنن ولی ۱۴ سالگی حس سربار بودن بهم دادنو مجبور ب ازدواج شدم شوهرم ی ادم بچه ننه ۴ سال یا خانوادش زندگی کردم یبار جلوشون ازمدفاع نکرد چه بسا دست روم بلند کرد  بعدش با دعوا و بدبختی امدم بیرون ناخواسته باردار شدم الان پسرم یکسالشه سالگرد ازدواجمون فقط ی کیک خرید امروزم روز زنو مادره حتی ی تبریکم بهم نگفتو تازه شاکیه و قهر کرده رفتم باهاش حرف بزنم گرفت خوابید تنها کسی که ذوستم داره پسر کوچولومه🥲  حس اینکه تا حالا هیچکس دوستم نداشته قلبمو ب درذ میاره  نمیدونید چه حالیم از صب انقد اشک ریختم چشام باز نمیشه کاش یکی بود میتونستم ساعتها براش حرف بزنم گریه کنم بلکه اروم شم