احساس خوشحالی نمی کنم
خونه یجا انتهای شهره .. درسته ، مال خودمونه ولی یخورده برام سنگینه چون اطرافش خلوته
و اینکه زمان می بره دورش ساخته شه
یکیم اینکه اون ذوق اولیه رو ندارم اون ذوق رفتن رو
دیگه احساس می کنم هیچی برای از دست دادن ندارم
به ته خط رسیدم
و دیگه مثل قبل شجاعت دروغ گفتن رو ندارم
زندگیم جهندمه
الکی ادای عاشقا رو در آوردن الکی ...
اجارا بده برو جای بهتر
منم تو همین مرحلم ذوقی نمونده انگار صد سال زندگی کردیم باهم
خوب هميشه ميگن دنيا ذكرش شيرينه نه وصالش
ولي خوب بهتره شاكر خداباشي
خيلي ها همين آرزوشونه مثل قبل خودت
متوجه منظور جملات آخر نشدم مگه دروغ گفتن خوبه؟!
تا بوده راستگويي شجاعت ميخاسته نه دروغ
چقد اصول عوض شده
درسته چیزی که میخواستی نشده ولی به این فکر کن که داشتن همین خونه هم آرزوی خیلی هاس
انشاالله بعدا پولی جمع میکنین خونه رو ارتقا میدین
همین خونه رو خیلیا ارزو دارن داشته باشن عزیزم خداتو شکر کن و خودت فرصت بده اوکی میشه ب مرور زمان
منم هرموقع خونمونو عوض کردیم ناراحت بودم یبار از خونه بابام که جداشدم رفتم خونه همسر خیلی بد بود یبار وقتی میخواستیم خونمونو بزرگتر کنیم فروختیم یه کوچه پایینتر خریدیم انگار قلب منو داشتن میکندن اصن ذوق خونه ی نو تازه نوسازو نداشتم
نمیدونم چرا
بعد یه مدت جا میفتی از این وضعیت درمیای
شاید چون خوشحالی خودمون رو در رسیدن به چیزی میبینیم بعد که میرسیم بهش میبینیم حالمون عوض نشده،چون حس رضایت و خوشحالی یه چیز درونیه و نباید در گرو چیزای مادی باشه
من فکر میکنم دلیلیش اینه ،که متاسفانه همه مون بهش دچاریم 🥲
