من تنها راه چاره رو در این میبینم که از زندگیم حذف بشه و دیگه صداشو نشنوم
چون وقتایی که چشمم نمیبینش حالم بهتره
ببین مادر من برا اینکه ناراحتم کنه و میدونست این جمله نقطه ضعفمه هی بهم میگفت مث بچه های ۱۰ ساله ای و منم ناراحت میشدم ، تا اینکه از یه جایی به بعد این جمله رو که میگفت من میگفتم آره مث بچه های ۲ ساله ام، بهش فهموندم که دیگه با این جمله نمیتونی ناراحتم کنی اونم دیگه نگفت.
میدونم بخدا ،درکت میکنم خواهر ولی باید ادم خودشو بسازه ازنو
متاسفانه بعضی خونواده ها فوق الاده نادونن و بچه ها و ثمره های زندگیشونو داااغون میکنن
سعی کن از همین فردا خودتو ریست کنی
با خودت بگو و بقبولون که خونوادت بیمار هستن و بهترین راه اینه که حرفا و داد و بیداد های بیمار رو جدی نگیریم
بخدا نزدیک شو و ازش کمک بخواه
به جان خودم قسم اگه با خلوص ازش کمک بگیری دستتو میگیره جوری که خودتم شوکه میشی
