الان به این نتیجه رسیدم من آدم بدیم

با همه رابطم خرابه یه دوست صمیمی ندارم،همسایه ها هم همینجورمادرای دوستای دخترم همه با هم صمیمی ان من غصه میخورم با بقیه فامیلام رابطم افتضاحه با فامیلای شوهرم که اصلا رفت و آمد نمیکنیم بیچاره شوهرم بخاطر من چیزی نمیگه مادرشوهرمم و خواهرشوهرمم نمیان خونمون زیاد ما هم نمیریم و همش گله میکنن تو کلاسم که میرم انگار بین منو اونا یه دیواره همیشه همه بهم میگن باهات راحت نیستیم خواهرشوهرم هزار بار گفته کاش بمیرم راحت شم.ولی....توی مدرسه یه اکیپ دوست داشتم حالم باهاشون خوب بود سرم تو کار خودم بود دیدی میگن طرف صلح درون داره همچین آدمی بودم داییام رو اسمم قسم میخوردن و انقدر بهم احترام میزاشتن الان سال تا سال زنگم نمیزنن خاله هامم همینطور عمه و عمو هام که دیگه هیچی چیکار کنم امشب دیدم یکی از همسایه ها که چندیدن ماهه باهم فقط سلام علیک میکنیم با اون همسایمون که قهرم باهاش صمیمی شدن خیلی حسودیم گرفت اون با اون همه خودخواهیش از من بهتره ولی من که نخواستم ادم بدی باشم همیشه از خودم برا دیگزان گذشتم دلسوزی کردم،سیاست نداشتم،باهمه یه رنگ بودم ،خستم از این دنیا نمیخام ادما رو ببینم