خدا بیامرزه
همین که مظلوم بوده و آزارش به کسی نرسیده ،یعنی روحش آرومه و جاش خوبه
همه چی به اندازه ش خوبه عزیزم ،دور از جونت آنقدر غصه نخور که خودت مریض بشی ،کاری که مامان من بعد فوت زندایی م کرد و از بچه هاش بیشتر غصه خورد و خودش دقیقا همون مریضی رو گرفت
در مورده امضات ان شاءالله که به حق امام حسین مادرت همیشه سلامت باشن توکلت بخدا باشه
ن عزیرم دیونه نشدی و کاملن طبیعی هستی و درست میگی دنیا ارزش نداره ولی باید زندگی کرد
منم بابام فوت شداینطورشده بودم زمان بده به خودت
امضات ،دعا گو هستیم
علت فوت خواهر شوهرت چی بود ؟ خدا رحمتش کنه ،طفلی بچه هاش مشخصه جوون بوده🥺🥺😔
سفر سومش رو شروع کرده
سفر اول قبل تولد
سفر دوم دنیا
سفر سوم بعد از دنیا
انشالله عاقبت هممون خیر باشه.
حتما خواهرشوهر خوبی بوده که زود فوت کرده
هر چی شمر تر عمر طولانی تر
خواهرشوهرای خودم کاری کردن باهام که فکر نکنم با شنیدن خبر مرگشون هیچ حسی بهم دست بده بجز حس شادی
✨✨عزیزانِ ما که فوت شده اند و به آغوشِ خدای مهربون رفتن، در واقع به خونه اصلی برگشتن،
همونجایی که ما قبل از اومدن به این دنیا در اونجا ساکن بودیم.
مرگ نقطه ی مقابلِ زندگی نیست،
بلکه نقطه ی مقابلِ تولده، ما قبل از تولد ، وجود داشتیم و بعد از مرگ هم وجود خواهیم داشت، چون ما پاره ای از روحِ خدای مهربون هستیم و خدای مهربون فناناپذیر و نامیرا هست، پس ما هم در جوهره و روحمون، فناناپذیر هستیم.
عزیزانِ ما فقط چند ایستگاه زودتر (والبته در درست ترین زمانِ خودش) از قطارِ این دنیای مادی پیاده شدن
و ما هم در نهايت به اونها ملحق میشیم،
پس این دوری و فاصله ی ظاهری، موقتی هست
و بالاخره روزی در زیباترین و نورانی ترین و معنوی ترین زمان و مکان، دیدارمون با عزیزانمون که به استقبال ما اومدن تازه میشه.
پس چه بهتره در این مدت به جای شیون و زاری و تحمیلِ افسردگی و غم به روح و روانِ خودمون و اطرافیانمون، با عبور از سوگ،
به زندگیِ عادی برگردیم
و به جای سوگواریِ بی فایده، با دادن خیرات و خواندن فاتحه و نماز و قرآن نور و برکتش رو به روحِ عزیزانمون هدیه بدیم ( حتی صواب دادن آب به یک گل یا حیوان تشنه)
ارتعاشِ روحیِ خودمون رو هم بالا ببریم✨✨✨
🌿🏵️🌿برای اینکه به طورِ ملموس متوجه بشیم که با روحِ عزیزانمون با سوگواریِ بیش از حد چه می کنیم
یه مثال میزنم 🌿🏵️🌿
فکر کنید اون عزیز، فوت نشده و زنده و سالم و خوشبخت به یک کشورِ اروپاییِ خوش آب و هوا و با امنیت و رفاهِ کامل مهاجرت کرده،
درسته که جای خالیش و خاطراتش مارو آزار میده ولی او داره شاد و خوشبخت زندگی میکنه.
حالا ما هر روز و گاها روزی چند مرتبه طی تماسهای مختلف با او اظهارِ دلتنگی و گریه و ناراحتی بکنیم
و مدام از دوریِ او گلایه بکنیم
و مدام از غمِ جدایی با او صحبت کنیم،
آیا با این وجود، عزیزِ ما می تونه به زندگیِ شاد و شیرینِ خودش ادامه بده؟
آیا ما زندگی او رو مختل نمی کنیم؟
آیا بیقراری و ناراحتی ما به سودِ او هست، یا به ضررِ او؟
بهتر نیست که به جای گریه و بیقراری، ما هم به زندگیِ شاد و شیرینِ خودمون ادامه بدیم
و تصاویر و فیلم های لحظاتِ خوشمون رو برای او هم ارسال کنیم تا با دیدنش لبریز از شادی و شعف بشه؟
یا حتی هدایا و سوغاتی و تحفه هایی( خیرات) از اینجا، برایش ارسال کنیم تا بدونه که همیشه به یادش هستیم
روحش شاد
وافعا سخته من جمعه با همسرم بیرون بودیم نمیدونم یهو چرا بازم یادم اومده بود داشت گریم می گرفت ولی همسرم حالش بهتر بود هی سعی کردم خودمو کنترل کنم هی می پرسید تو چه فکری نگفتم که حال یکم خوب اونو بازم خراب کنم💔 هیچ یادم نمیره خود زنی های همسرم سر خاک خواهرش همش تو تصورم میاد اون روز
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز