این ترس از بچگی ، هر روز و هر لحظه همراهمه.
دبستان که بودم ، شبا مثل ابر بهار گریه میکردم ، نکنه فردا برگردم و خدایی نکرده اتفاقی برای خانوادم افتاده باشه.
خیال میکردم بزرگ بشم بهتر میشم.
بعد از مرگ یکی از اعضای خانوادم همه چیز بدتر شد.
کوچیکترین اتفاقی که برام تهدید باشه و شانس مرگمو بالا ببره ، اگه واسم پیش بیاد ته دلم خوشحالم میکنه چون حس میکنم زودتر از عزیزام دارم میرم!
وحشتناکه این حس!
واقعا چرا اینجوری هستم؟ شما هم به این شدت میترسید؟
وای من این ترس لعنتی بیشتر شبا موقع خواب میاد سراغم .
گاهی گریه م میگیره زبونم لال اگه خانوادم طوریشون بشه میاد تو ذهنم خیلی حالم بد میشه
منم اینجوری ام و زندگیم مختل شده
آره
اول خانوادم بود
الآن همسرمم هست
دو روز دیگه لابد بچه هامم بهش اضافه میشه🥲
منم همین حس رو دارم روانم رو مریض کرده
منممم
تاپیکامو بخونی متوجه میشی
منم اینطور بودم و میگفتم این بدترین مشکل زندگیمه. اما کاش واقعا برگردم ب اون دوران..❤️🩹
فلسفه ی مرگ رو مطالعه کن گرچه سخته ولی خب کمک کننده میتونه باشه
من عموم تو خواب فوت کرد ،،از اونموقع به بعد دیگه شبا خواب راحت ندارم از ترس ازدست دادن عزیز دیگه ای
منم اینجوریم و بدبختی اینه که شهر غریب هم هستم
کابوسای وحشتناک میبینم
اززندگی چیزی نمیدونم فقط دلهره و.... دارم
من شنبه هفته دیگه نوبت مشاوره دارم
تاپیکو سیو میکنم چیزی دستگیرم شدن اطلاع میدم
