حدود یک ماه پیش با یک دوست مجازی چندین ساله قطع رابطه کردم، البته که من خواستم این رابطه تموم بشه.
با این دوست خیلی صمیمی بودم، حدود ۴-۵ ساله دوست بودیم و از جیک و پوک زندگی هم خبر داشتیم. دختر به شدت مهربون، خوش اخلاق، نازی بود. سر و زبونی داشت و بعضی کارا و حرفاش بهم حس خوبی میداد. هرچند یه سری عیب هاش باعث شد بخوام این رابطه رو تموم کنم. خیلی بد قول بود، باهام صادق نبود، بهم چند بار دروغ گفت، موقعی که اون نیاز داشت من بودم اما تا به من میرسید غیبش میزد. با اینکه آدم خوبی بود ولی اگه می‌گفتیم چقدر توان توی این رابطه دوستی گذاشتید برای من ۱۰۰/۱۰۰ بود و برای اون ۵۰/۱۰۰ بود. اینو خودش هم قبول داشت و میگفت برای شرایط زندگیم این کار رو نمیتونم بکنم« کاملا اینجاهاشو دروغ میگفت، خودش هم می‌دونست همش بهونه هست نه دلیل»
چند بار سر یه تنها یک موضوع اختلاف و دعوا داشتیم. تا وقتی آخرین بار که نیاز داشتم بهش، تا من اومدم حرف بزنم غیبش زد. اون روز به شدت عصبیم کرد چون قبلش من ۳-۴ ساعت پای حرفاش نشسته بودم برای همین دوستیمو دیگه باهاش تموم کردم.
حالا بگی نگی دلتنگش هستم، اما واقعا نمی‌خوام دوباره باهاش دوست بشم. فقط هرزگاهی به تصمیم خودم شک میکنم که روندن این آدم از خودم درست بود یا نه؟ آدم درون گرایی هستم و برای همین کم پیش میاد با یکی در این حد صمیمی باشم. حس میکنم گاه اشتباه خودم بوده هرچند حتی اگر بوده، منم داشتم با انتظارات بی جا اذیتش میکردم. شاید یه وقتا واقعا نمیتونست راستش رو بهم بگه چون دلش نمی‌خواست بگه. کم کم تو ذهنم دارم خودمو مقصر جلوه میدم با اینکه می‌دونم اون کار بدی کرده
