چقدر از خودم بدم میاد

حس میکنم کمبود محبت دارم همیشه خدا دنبال محبت همسرم‌نسبت به خودم بودم انتطارم ازش زیاد بود این که همیشه حواسش بهم باشه بهم محبت کنه ولی همسرم هیج وقت اون انتطاری که داشتم رو نسبت بهم نداشت صبح میره شب میاد اونم خسته یا تو گوشی هست یا چرت میزنه تو مناسبت ها همیشه همه کار براش کردم ولی اون هیچ وقت برام کار خاصی نکرده فقط چند بار سال اول عقد و  نامزدیمون محبت توجه میکرد از بچه دار شدنمون هیچ انگار من وجود ندارم من احمق هم همیشه ازش انتظار داشنم میدیدم محلم نمیده غم دنیا رو سرم خراب میشد هر وقت به یکی از اعضای خانوادش محبت یا کاری میکنه من ناراحت میشم یکی نگاه کنه فکر میکنه چون برای اونا کاری میکنه من ناراحتم در حالی تو دلم میگم واسه من کاری نمیکنه محبتی نمیکنه من چی یعنی براش هیج اهیمتی ندارم چند روز پیش یه بحثی بینمون پیش اومد چقدر از خودم متنفر شدم گفتم خاک تو سرت کنم این همه کمبود محبت داری همش میخوای بهت محبت توجه زوری بکنه راستش همیشه تنها بودم خواهر که نداشتم برادرم هم بجه بود پدرم هم همین مدلی بود بهمون محبت نمیکرد ازدواج رو رویایی میدیدم فکر میکردم ازدواج کنم تنها نیستم در حالی که هیج فرقی نکرد از قصا الان بیشتر حس تنهای میکنم حداقل اون موقع ها کسی نداشتم انتطاری ازش داشته باشم واقعا خاک تو سر من کنن