از اول اینجوری بودم هر ناراحتی که دارم خودم حل میکنم می‌ریزم تو خودم با خودم کلنجار میرم ولی تهش حل میشه
حالا یا گریه میکنم یا میشینم منطقی فکر میکنم یا سرچ میکنم که چی حالمو خوب میکنه
بعد می‌بینم که بقیه چقد راحت درمورد مشکلاتشون حرف می‌زنن تعجب میکنم گاهیم میگم کاش منم اونطوری بودم راحت می‌تونستم حرف بزنم
یجوری دوس ندارم کسی درمورد مشکلاتم بدونه و همه فکر کنن که همه چیز من اوکیه
بعضی وقتا هم که خواستم مثل بقیه درمورد ناراحتیامو مشکلاتم با بقیه حرف بزنم تهش پشیمون شدم
دقیقا منم
دقیقا منم
حتی گریم میگیره نمیتونم به کسی بگم
منم حرف نمیزنم، چون کلا درونگرا هستم ، شوهرم ولی ناراحت میشه برا همین دارم سعی میکنم در مورد شوهرم این عادت ترک کنم
منم مث تو هستم
حتی تا چن سال قبل در برابر گریه کردن مقاومت میکردم
اما الان دیگه خیلی روم فشار بیاد تو تنهایی گریه میکنم، از نوع شدیدش
درکت میکنم منم همینم
حتی اگه دلم بترکه هم، اگه حرف بزنم بعدش مثل سگگگگ پشیمون میشم
ریشه در کودکی داره حلش کن
من تو خونه تا نگم نمیشه همه باید شریک غصه هام شن🤣
اشتباه میکنی ازاین به بعدبامن حرف بزن.وقتی افسردگی گرفتی بهت میگم
