خیلی زود مثلا طی دو سه روز میتونم وابسته بشم به جنس مخالف
از نبودنش دلگیر بشم
با اینکه اصلا چیزی نباشه بینمون
تو هر شرایطی همینم
راستش نمیدونم چیکار کنم
از دست خودم خسته شدم
مهر و محبت پدری ندیدم ینی کمبود محبت دارم اینجوری میشم؟
تو رو خدا سرزنشم نکنین من خودم از این حالتم متنفرم
وایی میدونی منم همکلاسیم هی میخام باهاش حرف بزنما، همش تلاش میکنم دوروز صحبت نکنم نمیشه واقعا وسوسه انجام اینکارمیشم
والا منکه.. بیشتر تنهاباشم گریه میکنم ولی رفتارمم اینجوریه که طرف میخوام دوستم بشه بعش کادو میدم
از خودت متنفر نباش. تو اصلا در شرایط خوبی نیستی. مغزت برای فرار از مشکلات و احیانا محدودیت‌ها به این سمت میره که حواست از مسایلی که رنجت میده رها بشه. به این حالت میگن عشق پناهگاهی. یعنی فکر میکنی که عاشقی، ولی در واقع مغزت داره ادای آدمهای وابسته و عاشق رو درمیاره تا تو رو به چیزی یا کسی تو زندگی امیدوار کنه.
از خودت متنفر نباش، تو از هر وقت دیگه‌ای بیشتر به محبت خودت نیاز داری الان. با خودت مهربان و رئوف باش و بدون که این شرایط میگذره. اگر بتونی با خودت منطقی فکر کنی و تمام تمرکز و انرژیت رو بذاری روی کاری یا هدفی که شرایط فعلیت رو تغییر بده، در آینده خیلی خیلی موفق میشی.
