دنبال یک بهونه ام ک جدا شم

حالا بیایید از این زاویه ببینید ،اسمشو اجازه گرفتن نزارید ، اگه بیرون می‌رید با کسی در واقع با مطلع کردن همسرت در درجه اول به خودت و بعد به همسرت احترام می‌زاری و در دراز مدت  اونم یاد میگیره که جایی رفت به شما  اطلاع بده این میشه تعامل دو سویه ،البته همه اینا به طرز فکر بستگی داره

من اصلا مشکلی با اطلاع دادن ندارم ولی ایشون اسمشو گذاشته اجازه گرفتن

من ازین کارا خوشم نمیاد انگار اون رییسمه!

مثلا بهش بگم دارم میرم فلان جا

نه اینکه منتظر باشم تایید کنه

البته گفتم ،مونده به طرز فکر و جنبه طرف،اجازه مال کسیه که از خوب و بد ی کاری بی اطلاع باشه بعد برای انجامش از ی عاقل تر ب اصطلاح اجازه بگیره وقتی کسی در مقطع ازدواج قرار میگیره ،یعنی به اون رشد عقلی برای تشخیص رسیده مگر اینکه خلافش ثابت شه

فکر میکنه من تو به سری جنبه ها به اون بلوغ نرسیدم و فکر میکنه دارم زیاده روی میکنم

من نمیدونم همسر شما چقدر نسبت به شما شناخت و آگاهی داره ،ولی اگه بدونه که شما قدرت تشخیص و تمیز دادن درست و غلط رو خوب میدونید ،کارش اشتباهه ولی باید پای صحبت و نظر اون هم نشست و شنید ، بعضی مواقع افکار آدمها با عملکردشان تفاوت داره ،یعنی عملکرده از یک سری قوانین مثلاً سنتی نشآت میگیره

دقیقا

بنظر خیلی منطقی میاد ولی یه سری افکار سنتی و بدبینی هایی که ریشه تو خانواده اش داره نمی‌ذاره منطقی پیش بره تو این مورد

آره واقعا اونجوری دیگه خیلی سخت تر میشه.

میفهممت

اره ،بعضی رفتار ا گرفته شده از خانواده یا تحت تاثیر اوناست،مرد نباید زندگی متاهلی شو  تحت شعاع زندگی قبلش قرار بده ،چون تفکر خانواده همیشه یا بیشتر مواقع با مخالفت زوج روبرو میشه،مخصوصا توی این مورد ، 

من نظرم اینه اگه شریک زندگیت خودشو ثابت کرد باید براش آزادی قایل بشی تا از زندگی متاهلی زده نشه و حس بد که مستقیم تو روابطش موثره نداشته باشه، این تامل می‌تونه که زندگی ایده آل رو برای هردو رقم بزنه