بعد از این بگذار قلب بی‌قراری بشکند
گل نمی‌روید، چه غم گر شاخساری بشکند
باید این آیینه را برق نگاهی میشکست
پیش از آن ساعت که از بار غباری بشکند
گر بخواهم گل بروید بعد از این از سینه‌ام
صبر باید کرد تا سنگ مزاری بشکند
شانه‌هایم تاب زلفت را ندارد، پس مخواه
تخته‌سنگی زیر پای آبشاری بشکند
کاروان غنچه‌های سرخ، روزی می‌رسد
قیمت لب‌های سرخت روزگاری بشکند
میدونم تایپ سختمه😐
میگه من اینقدر عاشقتم که محاله بعد عشق تو به فکر عشق کس دیگه ای باشم😔😂💔
داره میگه دیگه نمیخوامت شوق و ذوقت از سرم افتاده
کلی میگم...
میگه ازاین ب بعد هراتفاقی هرچیزی بشه دیگه مهم نیست اهمیتی نداره
دلمو باید یکجایی ی شخصی میشکست
اگه قرارباشه بازم اتفاق خاصی بیفته واسم(برداشت من عاشقی و متن هم همینو میگه.حالاطرف بسته ب شخصیت واسه خودش ممکنه برداشت دیگه ای داشته ک اینارو نوشته)باید صبرکنه اون اتفاق(یااون شخص) ک دل مرده و شکسته ام زنده بشه باز..
( یچیزایی درمورد زلف و شونه میگه میتونه معنیش تکیه گاه بودن باشه یا تاب آوردن دیدنه دوباره ...)
مصرع آخرش بامعناترینه...
میگه که کاروان غنچه های سرخ(شخص مدنظرشه مثلا خودت)
تورو ب گل و غنچه و .. تشابه کرده و مخاطب قرارت داده
گفته ک تویی ک پراز شوق و ذوق و رنگ و لعاب بودی یا هستی
ی روز میرسه ک نه غنچه ای نه سرخ و از اب و تاب میفتی
امیدوارم تونسته باشم کمکت کرده باشم👍
