دست خودم نیست عزیزم یعنی بخاطر بچه هام خیلی تلاش کردم حالم خوب باشه شاد باشم اما نمیشه هر روز یه جور اعصابمو داغون میکنه تا نمیرم ولم نمیکنه خدا ازش نگذره فقط بخاطر اینکه قرار بوده برادرزاده آشغالتر از خودشو برا شوهرم بگیره دختره جواب رد داده انگار من مقصرم
من واقعا قبول دارم دیونم ،مثلا میدونم کاری اشتباهه ،ولی میرم انجامش میدم ،بعد میفهمم چه گندی زدم .
هیجانی تصمیم میگیرم .ممکنه تو یه لحظه برم دعوا کنم .امروز صبح مامان یکی از دوستای بچم گفت پسرت شلوغه ،بچمو اذیت میکنه ،گفتم تو در حدی نیستی که اسم پسرمو ببری و...همه داشتن نگاه میکردن.
البته از اول اینجور نبودم ،خانواده شوهرم دیونم کردن
مریضی ؟
توهین نکردم جدی پرسیدم مریضی؟
چرا نمیری پیش روانپزشک شاید بهتر باشه ی دوره ای رو توی بیمارستان روانی بگذرونی اینجوری به بقیه آسیب میرسونی
عزیزم اون فامیلی که بخوان به بدگویی‌ها و قضاوت یکطرفه‌ی مادرشوهرت اکتفا کنن و دیدشون به تو عوض بشه اصلا ارزش نگران شدن ندارن تو کار درستی کردی
کسی که عقلش سالم باشه نه از کسی بدگویی میکنه نه غیبت کسی رو گوش میکنه
دوست آبجی من جدا شده نه مشکل روحی داره نه به روانپزشک مراجعه کرده ولی مادرشوهر و خواهرشوهرش بهش انگ دیوانگی زدن حرف همیشه هست نباید اهمیت بدیم فقط خدا مهمه .
از این به بعد با چاقو و قیچی و اره خودتو بزن نه بچه.
به خداوندی خدا قسم زورم نمیرسه ،من ضعیفم ,بدبختم ،تو سری خورم .احساس میکنم در برابرشون شبیه یه خرم .واقعا میگم.
انقد تحقیرم کردن ،فحشم دادن ،مسخرم کردن،کتکم زد شوهرم ،همش شد عقده .
یه بار اعتراض کردم همه طرف مادرشوهرو گرفتن ،گفتن تو بیماری ،تو دیونه ای
امیدوارم به خاطر پر بازدید شدن همچین چیزی گفتی باشی
داشتم میوه پوست میگرفتم عصبی شدم اون دراز کشیده بود من نشسته ،یهو دو بار نک چاقو رو زدم تو کمرش ،اگه یهو بلند میشد میرفت تو نخاش.
خاک تو سرم ،کاش بمیرم وجود نحسم از زمین پاک بشه.فقط نگام کرد اشکاش ریخت گفت دیونه من چیکارت کردم؟مرض داری ؟رفت تو اتاقش
