مدتیه درگیر افسردگیم و بیشتر جملاتی که بهم میگن اینه که درست میشه تهش خوبه اتفاقای خوب میوفته جبران میکنه خدا همه اینارو
ولی یمدت بیمارستان کار میکردم بنا به شرایطی
من هر روز با چشمای خودم میدیدم که چطور جوون پیر زن و بچه رو تخت بیمارستان از دنیا میرن حالا سالخورده هارو کاری ندارم ولی اون جوون یا نوجوونارو
یعنی به اونا هم میگفتن غصه نخور همه چی درست میشه
اصلا اونا به آرزوهاشون رسیده بودن که از دنیا رفتن؟
مگه نمیگن هر قصه زندگی پایان خوشی باید داشته باشه چون خدا گفته بعد هر سختی آسانی است
ولی اونا چی؟
