اصلا نمیتونم کسیو کنارم قبول کنم از این ناراحتم که همه زندگیم بهم خورد و باز خاستگار دارم😔نه این پسره اینجوری نیست درک و شعورش خیلی بالاس خودش دیده من چقد گریه میکردم تا اخر عمرمم فراموش نمیکنم عشقمو ولی نمیتونم به کس دیگه ای فکرکنم
خدانامزد شمارو بیامرزه من خودم۸ماهه که بادستای خودم خاکش کردم واقعادرکت میکنم و نمیگم برو ازدواج کن و بهش فکرکن شماهم به خودت زمان بده نمیدونم من حتی با یه مردهم صحبت میشم حس خیانت بهم دست میده شماروهم درک میکنم ولی اروم اروم باهاش صحبت کن شاید دوسه سال اگه تونستی باهاش کناربیایی زندگی جدیدتو شروع کن عزیزم اگه هم ن که میل خودته اینم بدون نامزدتو هیچوق نمیتونی فراموش کنی و همیشه تمام وجودت برای اونه ولی ادم گاهامحبوره کناربیاد!
تا آخر عمرت میخای عذادار بمونی ؟ آدمها یکبار دنیا میان یکبار زندگی میکننن پس به خودت حق زندگی بده
منم پدرم هنوز یکسال نشده فوت کرده دیگه چکار میشه کرد باید کنار آمد بنظرم شما غمت بریز تو دلت حتی جلو خایتگار یا شوهر ایندت نشون نده وگرنه زندگیت خراب میشه قطعا نامزدت دوست نداره بخاطر اون ناراحت باشی
اگه طرف کیس خوبی که معلوم هست واقعا موقعیت خوبیه و از طرفی آدم هست که شمارو دوست داره وگرنه هر کسی بود پشت سرش نگاه نمی‌کرد می‌گفت حالا من قبول نکرد تا آخر عمر تنها بمونه ولی ایشون باز آمد و معلوم خودتون دوست داره و احتمال خدا قسمت شما رو بهم گره زده
کاش بری روانشناس یا تراپیست شمارو ببینه و بهتون مشاوره بده
کاملا بهتون حق میدم هنوز زمان زیادی نگذشته و شما تو مرحله سوگواری هستین....اما باید احتمال اینو داد ک ممکنه سالها بعد آدم پشیمون شه چرا بیشتر فکر نکرده
با خودشون مستقیما حرف زدین؟
بنظر من شرایطت برا ازدواج حداقل الان فراهم نیست...اول شرایطت ثبات پیدا کنه بعد به مورد جدید فکر کن...از مشاور کمک بگیر
عزیزم جدا از بحث خواستگاری شما حتما برین مشاوره
مشاور بهتر میتونه به خوب شدن حال روحیتون کمک کنه
اینجوری ادامه بدین از دست میرین
در مورد خواستگارتون هم با مشاور صحبت کنیدد
عزیزم
خدا رحمتشون کنه
ولی به نظرم یه کم هم منطقی فکر کن
اگه یه در صد امید به بازگشتش بود
می گفتیم صبر کن
پس به نظرم این دوره رو تموم کن
زندگی جدید رو شروع کن
چاره ای نیست به جز قبول واقعیت
قشنگم گاهی آدم حکمت اتفاقاتی برای آدم می‌افته نمیدونه .
یه مثال از خودم بزنم من بچه ام در نزدیک چهار ماهگی از دست دادم . بخاطر ایست قلبی که هیچ وقت علتش معلوم نشد سقط کردم . همیشه ناراحت بودم و حس خلأ در زندگی بود که با هیچی پر نمیشد . همش به خدا میگفتم چرا اینجوری شد و...
بعد در بارداری دومم برا اطمینان از سلامت قلب جنین به اصرار خودم رفتم برای اکو قلب. یه مادری اونجا بود که برای اکو اومده بود می‌گفت دکتر سونو بهم گفته قاب بچه ام مشکل داره اگر اینطوری باید بره سقط کنه. یعنی مادری در ۱۸ هفته بود باید میرفت یه کاری میکرد قلب بچه اش بایسته و بعد سقط کنه.
نوبتش قبل من بود و متاسفانه وقتی اومد بیرون متوجه شد ت شخیص دکتر درست بود بچه باید سقط بشه.
بعد اون زمان همش با خودم میگم من که قلب بچه خودش ایستاد و من فقط شاهد سقط اش بودم واقعا مردم و زنده شدم. الان اون بنده خدا باید چه بکنه .
اونجا فهمیدم خدا چقدر دوسم داشت که حداقل خودم نرفتم مانع زدن قلب بچه بشم و بعد بندازمش. یا مشکل قلبی دنیا بیاد و بعد فوت کنه و...
خلاصه گلم این اتفاق خیلی ناراحت کننده است و هر چقدر ناراحت باشی حق داری . اما سعی کن کم کم برگردی به زندگی ات. به آرامش برسی همون چیزی که قطعا نامزدت آرزو اش بوده برات فراهم کنه
