عزیز من خیلی سطحی بعضی از تاپیک هات رو خوندم و اینجا هم گفتی شوهرم میگه بچه ام چیزیش نیس
من خواستم فقط بهت بگم کاملا بهت حق میدم ولی ولی ولی تو رو خدا سعی کن این نگرانی ها رو از خودت دور کنی. مادرنگران بچه نگران مضطرب و وسواسی رو بار میاره. حدیث داریم هر چه را آسان گیری آسان گذرد. عزیزم بچه خدا داره صاحب داره من میفهمم مادر خیلی خیلی نگران بچه اش هست ولی از حرفات اینطور حس کردم که به شکل افراطی نگرانی. اتفاقا به نظرم یه مدت به شیوه و منش همسرت رفتار کن ببین نتیجه چطور میشه. مردها معمولا تو این مسایل بیخیال تر هستن که اتفاقا درست تر هم هست ما خانوم ها میخوایم همه چی رو کنترل کنیم همیشه نگرانیم همیشه به بدترین حالت ممکن فکر میکنیم عزیزم اینطوری زندگی به دهن خودت هم زهر میشه همسرت و خود بچه ات هم آسیب میبینه پس فردا روز که بزرگ شد هزاران ترومای ذهنی پیدا میکنه بعد باید بیفته دنبال تراپیست و روانپزشک که مشکلات روانی ایی که دلیلش مسایل کودکیش بوده رو حل کنه. به نظرم یک مدت فقط تمرکزت رو بذار روی این که آروم تر باشی حال دلت بهتر باشه تا این آرامش به بچه هم منتقل بشه به همسرت هم منتقل بشه اون وقت ببین چطرو همه چی میفته روی روال درستش. عزیزم من خداشاهده خواهرانه دارم بهت میگم همین نگرانی هات روی دیدت هم به خدا اثر گذاشته. یه دفتر شکرگذاری بر دار با یه خودکار جدا که فقط برا اونه. هر موقع حس و حالت بهتره و حالت خوبه و گله و شکایتی از خودت و خدا نداری بشین داشته هات رو بنویس مثلا بگو خدایا شکرت که امروز پنجره رو باز کردم نسیم خنک خورد تو صورت هوا امروز تمیرتر بود میشد آسمون رو دید. یا مپلا خدایا شکرت امروز بچه ام به فلان شکلات ذوق کرد خندید و ن از دیدن خنده اون احساس شادی کردم. بخدا بهت قول میدم با گذشت مدت زمان خیلی کوتاهی هم حالت بهتر میشه هم حست نسبت به خودت و خدا و زندگی بهتر میشه هم راه ها و آدم ها و معجزاتی میان توی زندگیت که راه ربهت نشون میدن و دونه دونه مسایل زندگیت حل میشه. با خودت میری توی صلح کم کم زندگی برات شیرین میشه. بعد خودت بشبن فکر کن بچه توی دامن این مادر بزرگ بشه آدم بهتر و خوشحال ت رو موفق تری میشه یا نه؟
