من یه دی ماهی ام واقعاا بشدت احساسی ام ولی ظاهرم نشون نمیده عاشق بچه هام چه پسر چه دختر مدرسه ای باشن یا نوزاد وقتی میرم مهد پسرم انگار همه شون پسرای خودمن و بشدت با من احساس راحتی دارن وقتی بهشون لبخند میزنم از عمق وجودمه اونام منو میبینن همینطور چون دوست داشتنم واقعیه من هیچوقت جنبه دکتر شدن یا معلم شدن رو نداشتم چون روحیه حساسی دارم زودرنجم از الان میترسم سال بعد دلم برای بچه هایی که تو مهد پسرمن دل تنگشون میشم واقعا دست خودم نیست حتی شررر ترین بچه کلاس هم که به حرف مربی گوش نمیده با من آروم میشه روش نمیشه شیطونی کنه😂 اشکم دم مشکمه فکر میکنن دی ماهی ها غد و سردن درونشون بشدت مهربون و حساسن
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
38 ثانیه پیش
38 ثانیه پیش
40 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز