عزیزم نمیدونم چند سالته ولی احتمالا از من کوچیکتری
من در استانه ۳۰ سالگی بهت مثل یه خواهر میگم
ارزش خودت رو خیلی بدون
مردی که کار ثابتی نداشته باشه زندگی باهاش سخته
عشق خیلی خیلی مهمه ولی نون و اب نمیشه واست
خیلی سخته ک همش دغدغه شغل داشته باشی
همش نگران باشی از کار بیکار نشه
اکثر محیط های کارگاهی هم جو خوبی ندارن
البته ک ذات خود ادم از هرچی مهم تره و خیلیا هستن ک اصلا محیط تاثیر روشون نداره !!
اما راجب اون دخترا حق میدم دلنگران باشی اما مطمئن باش نامزدت انقد احمق نیست ک وقتشو با دخترای آش ولاش بخواد تلف کنه ! ازین مدل دخترا همه جا پره !! اگه طرفت ادم باشه سراغشون نمیره اگر نباشه تو بهترین جا هم کار کنه بازم یکیو پیدا میکنه !!
سراغ گذشتش نرو اما هواس جمع باش
خیلی گیر نده اما بیخیال و خنگ نشون نده خودتو
ازش سوال کن جواب بخواه اما اصرار زیاد نکن
فوقش بگو من قانع نشدم و تموم کن بحثو !!
حتما پدرت رو بفرست تحقیقات هم از محل زندگیش هم محیط کار قبلیش !!! خیلی خوب فکر کن بدون اینکه احساساتت رو در نظر بگیری فکر کن ! فکر کن یه ادم غریبس با این شرایط اومده خواستگاریت ایا جوابت مثبته یا نه !!
خودتو و احساست رو حیف هرکس نکن عزیزم ❤️🩹