بستگی به سنتم داره ولی بنظرم بعد از یه سنی به بعد دیگه کنترل کردن و محدود کردن نه جوابه نه درسته ...فکر کن ۲۴،۲۵ سالت باشه هنوز یه مسافرت نتونی مجردی بری!خب اینا میشه بچه ی پنهون کار دروغگو،تازه هزارتا بلام بدتر سرش میاد،بهتر ابنه مادر بخصوص با دخترش رفیق باشه همه چیو بیاد بهش بگه راهنماییش کنه اتفاقا کمترم آسیب میبینه،
خب بعضی خانواده ها کاری ندارن
من با شوهرم دوست بودیم همه جای کرج و تهرانو میگشتیم فقط شهرهای دیگع‌نمیرفتیم
ادم یه الماس داره خواهدنا خواه مراقبشه و نسبت به نگهداری و امنیتش بی تفاوت نیست
قضیه این است
منم مامانم آزادمون میزاشت ولی کاری نمی‌کردیم از این آزادی سو استفاده نمی کردیم رلم داشتم کاری نمی کردیم چه برسه شمال بریم من خودم هدفم آینده کار مستقل بودن بود خوبه مادرت نگرانته نمی خواد تو این جامعه آدما برات اتفاق بدی بیوفته زیاد محدود کردنم خوب نیس درست میشه
دقیقا حرفت کاملا درسته، بیین من یسری کارا کردم ک حتی بعضی خانواده ها نمیزارن بچشون بهش فک کنه، ولی مامان بابای من معتقدن ک اون کنجکاوی اولیه باید بخوابه. من هرجا میرفتم هرکاری میکردم بهشون میکفتم و هیچ ترسی ام نداشتم.
من دائم ور دل مادرم بودم یه ادم بی عرضه بار اومدم بنظرم اونا با تجربه تر و قوی تر بار میان زود کار پیدا میکنن نه مثل من تو سن بالا تازه دارم رو خودم کار میکنم از اجتماع نترسم برم دنبال کار .
ببین محدودیت بیش از حد و ترس از خونواده باورکن بیشتر به بچه ها ضربه میزنه،یه وقتی از ترست یه حرفیو به مادرت نمیگی میری به دوستت میگی اونم اشتباه راهنماییت میکنه یا همه جا جار میزنه آبروتو میبره،کی از مادر رفیق تر آخه؟نمیتونید تا همیشه تو اتاق زندونیشون کنید که باید برن تو جامعه بالاخره
اتفاقا اونیکه تو محدودیت بوده بیشتر این اتفاقا براش می افته چون انقدررر کنترل شده و براش تصمیم گرفته شده که یهو از یجا میزنه بیرون،دخترایی که خونواده ی همراه تری دارن و به دختراشون اعتماد میکنن و از دور مراقبشونم هستن خیلی موفق ترن.
