من دقیقا از تبعات گناهم ترسیدم و آسیبی که به روحم زد و فهمیدم چقدر نافرمانی از خدا به ضررم هست ولی

اینجا کارشناس دینی میگه قبول نیست 

اون قسمت قلب مشکی رو بخونید 

بهتر است ما به جاي اينکه در پذيرفته شدن يا نشدنِ توبه متمرکز شويم، تمام هم و غم مان را معطوف به اين کنيم که توبه مان واقعي باشد.

چون اگر توبه واقعي شد، قطعا پذيرفته شده است و شکي در اين نيست.

اين وعده قطعي خداوند است، بدون هيچ  استثنائي، که نمي توان در آن ترديد داشت.

"قُلْ يَا عِبَادِىَ الَّذِينَ أَسْرَفُواْ عَلَى أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُواْ مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ؛ بگو اى بندگان من كه بر نفس خويش اسراف (و ستم) كرده ايد، از رحمت خداوند نااميد نشويد، همانا خداوند همه ى گناهان را مى بخشد، زيرا كه او بسيار آمرزنده و مهربان است." (سوره مبارکه زمر، آيه ??)

نه هيچ کسي و نه هيچ گناهي در اين آيه استثناء نشده. يعني خداوند به تمام گناهکاران وعده حتمي مي دهد که تمام  گناهانشان را مي بخشد. منتها توبه بايد توبه واقعي باشد. استغفار زباني و پشيماني مقطعي توبه نيست. امروز استغفار و فردا دوباره ارتکاب گناه، توبه نيست. امام رضا عليه السلام مي فرمايند: "المستغفر من ذنب و يفعله کالمستهزي بربّه؛ کسي که از گناهي استغفار مي کند و باز آن را انجام مي دهد، مانند کسي است که پروردگارش را ريشخند کند." (کافي، ج2، ص504)

اما به يک نکته توجه بفرماييد.

درست است که گفته مي شود اگر پشيماني واقعي به وجود آيد، و هرگز گناه را تکرار نکنيد، حتما بخشيده مي شويد؛ منتها کدام پشيماني؟!

🖤🖤🖤🖤گاهي انسان واقعا از عملي که انجام داده پشيمان شده؛ اين پشيماني هم حقيقي ست. واقعا هم هرگز به ارتکاب مجدد گناه حتي فکر هم نمي کند. اما اگر به قلبش رجوع کند، ريشه و دليلِ اصليِ اين پشيماني، مشکلات و تبعاتي ست که اين عمل برايش به وجود آورده. مثل بي آبروئي، يا گرفتاري هاي دنيوي، يا حس عذاب وجدان و امثال اينها.🖤🖤🖤

به عبارت ديگر، اين شخص، از اينکه خدا را نافرماني کرده پشيمان نيست، بلکه ناراحت است که چرا اسبابِ مشکلات خودش را فراهم کرده. چرا باعث شده که آبرويش جلوي اقوام ريخته شود. چرا براي خودش عذاب وجدان ايجاد کرده و ....

اين پشيماني، و اين عدم ارتکاب مجدد گناه، توبه محسوب نمي شود.