من یکساله بچه دار شدم و شاغل بودمو بخاطر بچم کارمو ول کردم مادرشوهرم هر ازگاهی ی غدایی میده یا گاهی برام نگرش میداره ک من برم کارامو برسم ولی مادر خودم یک ثانیه نگرش نداشته خب ۵یب نداره ولی با اینکه میدونه بچم خیلی لجبازه و اصلا اهل بیرون رفتن و آروم بودن نیس یبارم نشده بگه لااقل این قرمز سبزی ببر امشب رو غذا درست نکن استراحت کن خیلی عصبیم وگاهی عصبانیتم از دست تنها بودن سر بچم خالی میکنم که خیلی خودم ناراحت میشم من خواهر یا دوستیم ندارم ک بهم کمک کنه و کلا منو بچه صب تا غروب خونه تنهاییم و حقیقتا نمیخوام زیاد برم خونه مادرشوهر به هر حال اون راحتی ک با مادرم دارم با اون ندارم و سختمه ... بجاش مادرم ی برادر ۳۵ ساله دارم کا مجرده دور سر اون میگرده چش نداره منو ببینه من همش با درآمدم حمایتش میکنم ولی اون انگار نه انگار...حالا جدا از گله مادر من راننده نیستم دوستیم ندارم و نمیدونم چیکار کنم این دوران تا بچم بزرگ بشه چجوری سر کنم دارم افسرده میشم
با اجاز اسی میشه تایپک اخریمو گذارش کنید😪
اَی بدم میاد از ادمایی که پس میندازن و ازبقیه توقع دارن
ببین فرق گذاشتن بین بچه ها فاجعه اس
اما اینکه توقع داشته باشیم چون ما تصمیم گرفتیم بچه دار شیم ، بقیه موظفن بچمونو نگه دارن یا کاری برامون کنن غلطه
شما هم در آینده کمک خواست اهمیت نده
همین
درکت میکنم عزیزم. من خودم این درد رو کشیدم. می‌دونم خیلی سخته😔 منم موقع پسرم افسردگی گرفتم. ولی خداروشکر گذشت. آلان نزدیک ده سالشه. بلاخره ما هم خدایی داریم.
ولی من اون موقع ها که فقط با پسرم بودم هروز میرفتیم پارک. هوایی به کله مون بخوره
ای بابا شما که یدونه بچه داری اینجوری گله میکنی و توقع داری والا من دوقلو دارم خانواده شوهرم که کلا نبودن،شوهرمم نبود همه ش از صبح زود تا آخر شب سرکار و بیرون بود مبادا بیاد بچه داری کمک کنه،خانواده خودمم شاغل بودن،بعد طلاقمم تا دو سال هم مادر بودم هم پدر هم سرکار میرفتم هم بچه داری تا وقتی پدرشون سر لجبازی و اینکه اذیتم کنه اومد بچه ها رو ازم گرفت الانم که هفته ای یکبار یادو هفته ای یکی دو روز میان پیشم،پدر و مادر نشدیم که از دیگران توقع کمک داشته باشیم اگه کمکی هم کنن از محبتشونه
تو ک مادرشوهرت یکم هواتو داره، من هییییشکی رو ندارم، مادرشوهرم، قهریم باهم بچه هام بدنیا اومدم اصلا پیشم نیامدن، مادرمم فوت شده، از بیمارستان ک اومدم خونه، تنهای تنها، عصبی و افسرده و مریض شدم، حتی شوهرمم کمکم نمیکرد
از هیچکس توقع نداشته باش
اگر دوست داشت میاد
توقع نداشته باش هیچکس وظیفه نگه داری از بچه های مارو نداره من خودم با اینک سزارینی بودم از سه روزگی پسرم همه کاراشو خودم کردم و از کسی کمک نگرفتم تا منت کسی رو سرم نباشه