اون لحضه خیلی عصبانی شدم ، خیلی خودم رو کنترل کردم که هیچی نگم ، همون موقع دیگه میخواستیم بیایم خونه ، اومدیم تو راه داشتم منفجر میشدم که چرا تو روشون چیزی نگفتم
من خیلی رو پسرم حساسم ، تو این چهار سال کلی با خودم تمرین کردم که اگه اتفاقی بین بچها افتاد زود از کوره در نرم ، میدونم بچه ها هستن و بازی و دعواهاشون ، پس انتظار ندارم بین بچه ها هیچ مشکلی پیش نیاد . ولی از پدر و مادر اون بچه انتظار داشتم ی واکنشی نشون بدن ، ی چیزی به بچشوو بگن
حالا بگین الان چیکار کنم تا آروم شم ، یا دفه بعد که دیدمش چیکار کنم . من قبل بچه دار شدن با اینا خیلی رفت و امد داشتیم ، ولی بعدش ی حسادت ها و چیزایی دیدیم که رفت و امدمون خیلی کم کردیم . نه خونشون میریم نه اونا میان . ولی تو جمعای اینجوری همو میبینیم و اینو نمیشه کاریش کرد
اگه رفت و آمد داری هنوز
به بچت بگو وقتی رفتین اونجا به پدریامادر اون بچه بگه پسرتون خیلی بی ادبه
یا بگه اگه منو بزنه منم به مامانم میگم دعواش کنه
من همیشه به بچه ها یاد دادم خودشون باید دفاع کنن
مثلا پسرم حدود چهارسالش بود عمش باهاش کلکل میکرد اینم عصبی میشد بی ادبی میکرد
عمشم زود می‌گفت بچتون بی تربیته
منم یادش دادم دفعه بعد بهش تو جمع گفت عمه خجالت از سنت بکش سربه سر من نزار
بخدا همون دفه اخرش شد
یعنی عشششششق کردم😂😂😂
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
7 ثانیه پیش
7 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز