الان۵ سال میگذره ولی همه حرفاشون یادمه،که میگفتن خانوادت فلانه و تو آدم نیستی و بی ارزشی حتی صمیمی ترین دوستم با اینکه من هیچوقت حرفی نزدم فقط از روی حسادت چون من درس مسخوندم برای کنکور و معلما تشویقم میکردن
الانم نمیتونم فراموش کن جایی که زندگی میکنیم کوچه و از زندگی هم باخبر میشیم
چطور فراموش کنم
فراموش شدنی نیست فقط
باید انقد پیشرفت کنی که دلت خنک شه
منم همین مشکل داشتم حتی یه بار مادرم‌اومد این قدر وقیح پشت مادرم حرف زدن ک نگو یه سری بود نشستم داشتم کتاب میخوندم تمام مواد داخل ساندویچ ریختن روم از عمد حتی برا دوست پسر مسخره میکردن🤣املا فک کن چقدر داغون بودن بعد میخواستن دوست پسراشون ببینن خانوادشون راضی نمیشد میترسیدن بفهمن🤣😂بعد مدتها دیدمشون😂🤣پشمام ریخته بود ادعادش میشد بعد بایه ادم معتاد بی ریخت پسره میدیدی میگفتی ای رل زده بود🤣
دراین حد بود ک یعنی ادعاشون اسمان سوراخ میکرد الان هرکدومشون میبینم میگم اینا همونایی هستن ک پشت مادرم حرف میزدن ببین فقز بی اهمیت باش هرچی اهمیت بدی بدتر سرت میکنن من محل سگ حتی برا کارشون نمیدادم
