مخم الانته که از کارات به شدت پشیمونی و این پشیمونی یعنی توبه ، توبه ی انسان های نادم و پشیمون هم که مورد بخشش و قبول درگاه حق به شرط اینکه واقعا دیگ انجامش نده
هر شب بهش فکر میکنم که چرا خودمو کوچیک کردم چرا هر چی گفتن انجام دادم هر شب از مغزم میگذره هیچکدوم از اطرافیان نمیدونن چقدر کثیفم من تو واقعیت اینطوری نیستم ذاتم هم فک کنم این مدلی نیس چون هر بار اینکار و کردم بعدش گ یه و حس گناهی...
ببین دستگاه خدا اینطوریه که لازم نیست کاری بکنی یا چیزی بگی که توبه حساب بشه. همون لحظه که تو دلت بگی ای دل غافل این چه اشتباهی بود کردم و تصمیم بگیری دیگه تکرارش نکنی جوری می بخشتت که انگار اون اتفاق هیچوقت رخ نداده.
از خودم نمیگما واقعیته😁
پس الکی خودتو سرزنش نکن
همه ما تو زندگیمون گاف هایی دادیم مهم اینه که درس های لازم رو ازش گرفته باشی❤️
با فکر کردن چیزی درست نمیشه گفتم که توبه کن از تهه دلت به خدا وصل شو تمام اینا از یادت می‌ره ..نماز بخون مطمئن باش خدا خیلی بزرگه میبخشه اگه توبه کنی فقط باید دلت صاف کنی و از تههه دلت و از اعماق وجودت طلب بخشش کنی از خدای بزرگ
میخام بدونم این چه حسی بود که منو وادار ب این کار می‌کرد
دقیقا درونم چه مشکلی دارم کمبود محبت؟ مهرطلبی؟
ارسال نظر شما
این تاپیک قفل شده است و ثبت پست جدید در آن امکان پذیر نیستتاپیک های به روز شده
50 ثانیه پیش
50 ثانیه پیش
50 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز