دورهمی دوستان قدیمی (+جدیدیااااااا)

عزیزم انگار بچه های منو توصیف کردین😂😂

کلا بچه های منم همینن دختر اولم مثل پسر شماست

پسر کوچیکم مثل پسر دوم شماست کم توقع کم خرج با یه چیز کوچیک هم خوشحال میشه البته ده سالشه ولی خب رفتارش از کوچیکی همینطور بوده

و دقیقا منم مثل شمام از اون مامانا نیستم که زیاد باج بدم😁

منتهی باباش یکم کار رو خراب می‌کنه دیگه😡

میگه دختره حساستره 

والا هرچی بیشتر به این بچه ها برسی پرتوقع تر میشن 

من که از همون اول زیاد رو ندادم و پزتوقع بارنیاوردم 

و الان به این روش مصمم تر شدم با خوندن این پیام ها 😬😬😬😬😬

عسل رو دقیق نمیدونم ولی زنجبیل و خورشت کرفس نخور عزیزم 

خدا رو شکر 

اره منم🤕

همیشه به خوشی و مهمونی و تفریح و خوش گذرونی باشی🌹

چقدر خوب🤩دستتون درد نکنه😍

منم حس میکنم نی نی دیفن پسره😉

با اجازه استارتربا سلام و وقت بخیر خدمت همه همراهان عزیز🌹

ممنونم که برای ثبت شیرین‌ترین لحظات زندگیتون آتلیه مارو انتخاب کردید🙏

  برای دیدن نمونه کار @ihhkkggojhjl  

برای ثبت سفارش @Hastykhnom

هستم خدمتتون

سلام دیفن خانم خوبی 

از پست های دوستان متوجه شدم گویا نی نی داری😍بهت تبریک میگم.به سلامتی بغل بگیری😍

به به محیا خانم گل نبودی هاا

واقعا که ما دهه شصتی ها خیلی مظلوم هستیم

پدر و مادرمون که میگن همین که شما رو وارد این دنیا کردیم باید آز ما ممنون باشید(پدر و مادر خودمو میگم )

بچه ها هم که توقعات آنچنانی دارن

این پست منو به دخترت نشون بده

من از ۱۸ سالگی رفتم سرکار از اینجا تمام هزینه هام به عهده خودم بود

محل کارم همیشه کلی برنج و مرغ و خوراکی میداد

همکارای مجردم به متاهل ها می‌فروختند هیچ کدوم خونه نمیبردن ولی من همه رو می‌بردم خونه

۲۳ سالگی دانشگاه آزاد قبول شدم تمام هزینه ها بازم با خودم بود

بعدش ازدواج کردم بازم کل جهیزیه و سیسمونی بازم با خودم بود

من مثل خارجی ها از ۱۸ سالگی مستقل شدم 😅😅😅

ولی الان ازم انتظار دارن کاملا مثل یک  ایرانی اصیل که دربست در اختیار والدینش هست رفتار کنم که میکنم 😉😉😉😉

مممنونم عزیزم 

پسرم بدجوری مریض 

اصن حوصله هیچ کاری ندارم 

راستی بچه ها من متوجه شدم میخواد دندون در بیاره اونم دوتا هم زمان پسرم چقد درد میکشه 

استامینوفن بهش بدم اشکال نداره؟؟؟

 پسرم که بزرگتره به شدت کم توقع هست

دخترم کوچکتره و یه مقدار از ایشون توقعش بیشتره

به دلیلی دومی هزینه بیشتر و زحمت بیشتری برام داره

پسرم همیشه به دخترم میگه قدر مامانو بدون خیلی از مادرا بیخیال هستن 

شاید اگه کسی دیگه ای مامانت بود اصلا بهت توجه نمیکرد

باید بری دستای مامانو بوس کنی 🤩🤩🤩

من خیلی به اطرافم دقت میکنم

به نحوه رفتار والدین با فرزندان و برعکس

اصولا دیدم بچه های که امکانات بیشتری دارن روز به روز توقعاتشون بیشتر میشه

اطرافیان درسهای بزرگی به ما میدن 

یکی از اقواممون پسرش هر چی میگفت اینا میگفتن چشم

گفتید خونه یادم افتاد

پسرش بدون فکر رفت تو کاسبی 

کلی ضرر زد حتی خونه پدر و مادرش هم مصادره شد

عموی این پسر میگفت ما خیلی به داداشم گفتیم پسرت کاسب نیست

اختیار اموالت رو نده دستش

گفته بود شما حسادت میکنید

الان پدر و مادرش تو ۶۰ سالگی مستاجر توی محله خیلی پایین شدن درحالی که خونه ویلایی خیلی خوبی داشتن

قربونتون برم که من رو قابل می دونین♥️

حقیقتش به نظرم دو تا مساله در زمینه شرایطی که درنا جون و خیلی دیگه از پدر و مادرا تجربه کردن وجود داره.

مورد اول تفاوت باورها، نوع منش و ارزش های اخلاقی این نسل هست که حالا آمیخته شده با فوران احساسات عجیب و غریب که تجربه اش نکردن تا حالا و هورمون هایی که خیلی وقتا مدیریت همه چیز رو در اون ها به دست می گیرن.

من و خیلی از بچه های نسل ما با وجود کاستی هایی که ممکنه در والدینمون بوده باشه، هرگز نمی تونستیم این پرده و احترام رو کنار بذاریم و بهشون بگیم که فکر می کنیم کوتاهی کردن تو زندگی مون

اما این بچه ها اولویت شون خودشون و احساسات خودشون هست، یاد گرفتن که مسولیتی در برابر احساسی که والدین یا هرکس دیگه ای تجربه می کنه ندارن که حقیقتا درسته اما وقتی تحت تاثیر هیجانات و هورمون هاشون قرار می گیرن ممکنه حرفایی بزنن که خلاف واقع باشه و دل طرف مقابل رو به درد بیارن.

حتی ممکنه تو این سن با خاطره هایی تو ذهنشون مواجه بشن که واقعا وجود ندارن!! خیلی عجیب غریبه حالی که دارن و به نظرم باید درکشون کرد چون روزای سختی رو دارن می گذرونن.

اما مورد دیگه ای که به نظرم می رسه، اینه که پدر و مادر ها مخصوصا تو ایران و آسیا خودشونو فدای بچه هاشون می کنن، این از خود گذشتگی بیش از حد که از خودمون و خواسته هامون بزنیم ( متاسفانه تا حد زیادی به خاطر شرایط نابه سامان اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی هست) باعث میشه نسبت به بچه هامون یه گاردی بگیریم که اون ها باید ممنون ما باشن و قدرشناسی کنن.

ولی خب جواب راحتی دارن... می خواستی من رو به دنیا نیاری!

نظر من در مورد اینکه چه طور با این رفتارهاشون مواجه بشیم، اینه که از اول یه رویه منطقی در مورد هزینه کردن و فراهم کردن امکانات براشون در نظر بگیریم. ما قرار نیست صد خودمونو براشون بذاریم اما ازشون مراقبت می کنیم و امکاناتی که به رشد و ترقی شون کمک کنه رو فراهم خواهیم کرد.

احساساتشون هر چند که دل مارو به درد بیارن رو با ارزش بدونیم

وقتی آروم شدیم، باهاشون صحبت کنیم تا هم بدونن چه احساسی به ما دادن و هم اینکه بدونن حرف هاشون دارای وزن هستن و باید قبلش فکر کنن( اینجا باید خیلی مواظب باشیم اونارو تو تله های احساسی و دادن احساس گناه گیر نندازیم).

آخر از همه، من جسارت کردم و نوشتم به خاطر تجربه رفتار و برخورد با این نسل و جلسه های گروه درمانی که می رم هست. 

شما عزیزان همگی مامان های خوب و کافی ای هستین و مطمئنم فرزندانتون هم بعد از طی این دوره پرتنش خیلی بیشتر بهتون نزدیک می شن.