نارضایتی از خود و نداشتن اعتماد به نفس

با عرض سلام و خسته نباشید یک مساله هست که سالهاست ذهنمو درگیر کرده و آزارم میده، من دختری ۲۶ ساله و دانشجوی دوره کارشناسی ارشد هستم و همیشه جزء رتبه های بالا بودم در دانشگاهو مدرسه. اما یک مساله اعتماد به نفسمو روز به روز پایین تر میاره و آن تفاوت رنگ چشمهایم هست که هیچوقت نتونستم باهاش کنار بیام، باعث شده علی رغم هوش و استعداد هایی که دارم همیشه در تنهایی باشم و روابط اجتماعی ضعیفی داشته باشم چون از اینکه تو جمع جدیدی وارد بشم و اونا متوجه این موضوع بشن واهمه دارم،از کنفرانس دادن و هرچیزی که منو تو مرکز توجه قرار میده فرارییم، از جمع ها و دوستان جدید گریزان چون هر وقت تو ۱جمع جدید که داشتم حرف میزدم کسی پرسیده ببخشید شما چشمهاتون... کل حرفام یادم رفته و ناراحت شدم. خیلی جاها از گرفتن حق خودم منصرف شدم که مجبور نباشم با استاد یا فروشنده یا هر کس دیگه ای رو در رو صحبت کنم، چون از نزدیک مشخصه و از دور خیلی محسوس نیست. خیلی از خودم بدم میاد که با این همه نعمتی که خدا بهم داده تنها این موضوع مانع رشد اجتماعیم شده. از لنز گذاشتنم بیزارم. خیلی مطالعه میکنم و میدونم انسان اگه عیبی داره چطور رفتار کنه که اعتماد به نفسش پایین نیاد اما موضوع من فرق داره و برای خیلی ها عجیبه،واسه همین خستم تو هر جمعی همش توضیح بدم که آره من اینجورم. چطور میتونم خودمو از این زندانی که واسه خودم ساختم رها کنم و دختر با اعتماد به نفسی باشم؟