مشکلات همسرم با خانواده اش

سلام

منو همسرم خیلی همو دوست داریم و دوتایی باهم خوشبختیم اما مشکلی که هست تو خانواده های دو طرفه.

همسر من ۲۳ سالشه و ما ۵ ماهه عروسی کردیم و ۶ ماه عقد بودیم و یک سال و نیم دوست بودیم. و با هم هم سنیم.

همسرم همیشه از خانوادش توی دوران دوستی شاکی بود و میگفت کاش زودتر بریم خونه خودمون. بعد از عروسی ما فوری یعنی همون روز بعدش خانواده همسرم به شهر خودشون برگشتن و ۱۰۰۰ کیلومتری از ما دور شدن و هیچ کمکی به همسرم نکردن و برای خرید طلا و لباس و... کمترینهارو برداشتن که من به سفارش پدرم هیچی نگفتم حتی سرویس هم نگرفتن فقط یه گردنبند...

بعد عروسی رفتیم شهرشون تا سر بزنیم مادرش تحویلمون نگرفت حتی پاگشام نکرد و به همسرم گفت اومدم اینجا دست از سرم برنمیداری برو خونه خودت حتی پدر و مادرم اومدن خونشون یه شب موندن صبح بدون صبحانه راهی شهرمون کرد و خیلی بی احترامی کرد.

کلا همه فامیل و آشنا میدونن مادر همسرم آدم بدیه و همسرم ازش بیزاره.

جدا از این قضیه همسرم با پدر من مشکل داره چون پدرم آدم سردیه و احساسی نیست و تو ذهن همسرم اینجوری جا افتاده که پدرم منو دوست نداره ولی اینطور نیست فقط پدرم بروز نمیده محبتشو.

من یه برادر ۱۵ ساله داشتم که سال پیش فوت شدن و خانواده مون کمی افسرده شده.

همسرم خیلی مرد خوبیه از هر نظر هم چشم و دل پاکه هم کاریه و دستش رو جلو هیچکس حتی پدر خودش دراز نمیکنه هم احساسی و با محبته و به من توجه میکنه اما همیشه مساله پدرم رو بهم میگه مثلا میگه روز دختر بود بابات زنگ نزد تبریک بگه یا مثلا چرا بابات دعوتت نمیکنه بری خونه اش منم توضیح میدم که خونه بابام نیاز به دعوت ندارم و.... خلاصه خودش میگه سرکوفت نمیزنم فقط باهات حرف میزنم ولی من کاملا بهش سرد شدم... 

همسرم احساس تنهایی میکنه و داره افسرده میشه همیشه میگه حامی ای ندارم خانواده ای ندارم تنهام و.... منم تمام سعیم رو میکنم که خونمون شاد باشه همش غذاهای جدید میپزم و لباساشو مرتب میکنم و خیلی بهش میرسم هیچ مشکلی با من نداره ولی همش ناراحته.

چون کودکی بدی داشته نسبت به همه بدبینه هرکی بهش بی محبتی بکنه زود ناراحت میشه چون خیلی خانواده از هم گسیخته ای داره با این حال بهش میگم دلتنگ خانواده ات هستی؟ میگه اصلاااااا. زنگ زدم باباش گفتم بیایم اونجا که پسرت حالش بهتر شه گفت نه ما تو خرج خودمون موندیم. نمیدونم چکار کنم فقط میخوام زندگیم شاد باشه

باهاش خیلی حرف میزنم و دلداریش میدم اما همیشه غرغرو و گله منده همش شاکیه با اینکه دل مهربونی داره طاقت ناراحتیمو نداره سریع میگه من تنهام به تو غر میزنم تو ناراحت نشو ولی من خیلی عصبی میشم. نظر شما چیه؟ چکار کنم تا من و همسرم به آرامش برسیم؟

بیشتر غرغرو بودنش منو نسبت به همه چی سرد کرده و اینم بگم همسرم به شدت محدود بوده و هیچ تفریحی نکرده و سن کم ازدواج کرده ولی اهل شیطنت و خیانت نیست ولی دوست داره همش بره تفریح