مشاوره وراهنمایی

با سلام وخسته نباشید ..

من خانمی ۴۰ ساله هستم نزدیک به ۲سال ونیم که بچم از دست دادم وخیلی افسرده وبی حوصله و دلسرد از همه چیز و همه کس شدم یعنی حوصله ندارم اصلا با این بچم که کنارمه حرف بزنم .

چون من شدیدا به اون وابسته بودم .

الان مشکلم مادرمه که از من خیلی انتظارات داره که برم بهش سر بزنم تماس بگیرم جویای احوالش بشم .

در صورتی که الان من نیاز به این دارم که تنها نباشم ولی مادرم بیشتر حواسش به اون بچه ها که تو خونه هستن هست و وقتی من گلایه میکنم که تنهایم گذاشتید هم پدرم هم مادرم .

میگن همسرت اخلاقش بده ما نمی تونیم تحملش کنیم .

در صورتی که همسر من از اول همین بوده 

من احساس میکنم چون تو خونه من غم افتاده اونا دیگه راحت نیستن اذیت میشن ..ونمی آیند.

یعنی دقیقا از وقتی پسرمو از دست دادم اونا ازم فاصله گرفتن و اخلاق شوهر را بهانه میکنند.. انتظار هم دارند که من بدون همسر به خانه شان بروم

و انتظار دارند که فقط من با آنها تماس بگیرم.

یکماه هم اگه از من خبر نداشته باشند اهمیتی نمیدهند.ووقتی هم که زنگ میزنم کلا گلایه میکنن که چرا حال ما را نمی پرسی.من هم دیگر برایم مهم نیست که کسی از حالم باخبر باشد یا نباشد چون به تنهایی عادت کرده ام.وراحتم 

من واقعا اذیت میشوم و نمیدانم چکنم چگونه رفتار کنم.انها اعتراض میکنن که چرا همسرت همیشه پیشته ما نمی تونیم بیاییم ببینیمت .نمی تونیم باهات تماس بگیریم.

شوهر من یه آدم بازنشسته دوست داره همیشه خونه باشه و وقتی بهش میگم یکم برو بیرون هوا خوری قدم بزن میگه تو چرا منو می فرستی بیرون آخه خیلی شکاکه.منم مجبورم چیزی بهش نگم

شما بگوئید من باید چکنم .با این غم سنگین وبی ملاحظگی اطرافیانم هر روز آرزوی مرگ میکنم وچند بار خواستم خودکشی کنم فقط بخاطر این دخترم نتونستم.

آنها فقط من را میخواهند اصلا دوست ندارند همسر م را ببینند.

من کسی را ندارم که راهنماییم کنه لطفا اگه میشه زودتر راهنمایی کنید ممنونم.