اضطراب یکی از شایع ترین اختلالات روانی دوران کودکی است. حدود 7 درصد از کودکان در هر زمان از آن رنج می‌برند و تقریباً از هر 3 نوجوان 1 نفر آن را در دوران نوجوانی خود تجربه می‌کند. برای یک کودک مضطرب فعالیت‌های به ظاهر عادی می‌تواند سخت باشد. بچه‌های نگران در سازگاری با مدرسه، دوست‌یابی و یادگیری مشکل دارند. آن‌ها می‌توانند احساس بازدارندگی کنند و با فرار یا عقب نشینی از چالش‌ها اجتناب کنند. به عنوان مثال تلاش برای حذف احساسات کودکان یا دور نگه داشتن آن‌ها از موقعیت‌های ایجاد اضطراب ممکن است به طور ناخواسته اضطراب را بدتر کند. اضطراب در کودکان در سنین پیش دبستانی می‌تواند نشانه‌ای از مشکلات آینده باشد و پیش درآمدی برای اختلالات بعدی مانند اضطراب اجتماعی، فوبیا یا اختلال وسواس فکری.
اضطراب چگونه شناسایی می‌شود؟
وقتی در زندگی با موقعیت‌های چالش برانگیز یا ترسناک روبرو می‌شویم مغز ما به طور طبیعی وارد عمل می‌شود. آمیگدال مواد شیمیایی عصبی را می‌فرستد تا قلب ما را به تپش برساند و بدن ما را آماده کند. مواجهه با موقعیت‌های استرس‌زا و در عین حال از بین بردن پاسخ ترس کلید غلبه بر اضطراب در بزرگسالان و همچنین کودکان بزرگ‌تر است. به عنوان مثال کودکان 4 تا 7 ساله در «موقعیت‌های خنثی» واکنش مبهوت‌کننده‌ای بالاتر از حد معمول دارند جایی که هیچ چیز تهدید‌کننده‌ای اتفاق نمی‌افتد. یک کودک خردسال با کنترل شناختی پایین نیز احتمال بیشتری دارد که بعداً در دوران کودکی دچار اضطراب شود، در حالی که کودکی با ظرفیت بالاتر در برابر استرس انعطاف پذیرتر است. افزایش کنترل شناختی می‌تواند اضطراب را در کودکان خردسال درمان کند و به طور بالقوه از بدتر شدن آن در طول زمان جلوگیری کند.
چه زمانی والدین باید نگران شوند؟
- از فعالیت‌ها، موقعیت‌ها یا افراد خاص اجتناب می‌کند
- تمایل دارد روی آنچه ممکن است اشتباه پیش بیاید تمرکز کند
- ترس‌هایی دارد که در فعالیت‌های روزانه اختلال ایجاد می‌کند
- با وجود اطمینان یک بزرگسال مضطرب است
- در خواب شبانه مشکل دارد یا اصرار دارد با والدین بخوابد
- سردرد یا درد معده دارد
زمانی که کودک مضطرب است چه کاری را انجام ندهیم؟
تحت فشار قرار دادن کودک برای داشتن احساسی خاص ممکن است باعث شود که او احساسات واقعی خود را پنهان کند. این می‌تواند تشخیص جدی بودن مشکل را دشوارتر کند. اگر بچه‌های ما نتوانند احساسات خود را به ما بیان کنند و ندانند که شنیده می‌شوند، ما هرگز متوجه نمی‌شویم که آیا آن‌ها اضطراب واقعی را تجربه می‌کنند که نیاز به توجه دارد یا خیر. سایر والدین ممکن است برای کاهش استرس فرزندان خود بسیار آماده باشند. صرفاً اجتناب از موقعیت‌هایی که باعث ایجاد اضطراب می‌شوند نیز می‌تواند نتیجه معکوس داشته باشد. وقتی کودکان به دلیل ترس از آب استخر رفتن را متوقف می‌کنند یا به دلیل ترس از تاریکی از خوابیدن پرهیز می‌کنند این محدودیت‌ها ممکن است بر اضطراب آن‌ها بی‌افزاید.
اگر استرس کودک درمان نشود چه پیام‌هایی به همراه دارد؟
اگر کودک مبتلا به اختلال اضطراب درمان نشود در معرض خطر بیشتری برای درگیر شدن در رفتار‌های خطرناک است. این‌ها شامل خودآزاری، سوء مصرف مواد است.
چگونه اضطراب را برطرف کنیم؟
برخی از کودکان ممکن است به یک درمانگر ارجاع داده شوند یا نیاز به دارو داشته باشند. دیگران ممکن است در تمرینات تمرکز حواس یا کشیدن تصاویر آرامش پیدا کنند. متخصصان برای کمک به حمایت از برنامه مراقبت مناسب برای فرزند شما وجود دارند. اغلب صحبت با پزشک اطفال فرزندتان بهترین قدم است.
منبع:
