اوتیسم یک اختلال عصبی رشدی است که با چالش‌هایی در مهارت‌های اجتماعی، رفتار‌های تکراری، مسائل گفتاری و چالش‌های ارتباط غیرکلامی مشخص می‌شود. این بیماری نسبتاً شایع است و همیشه در اوایل دوران کودکی ظاهر می‌شود. دلیل اصلی تغییر تشخیص به اختلال طیفی این است که متخصصان تشخیص داده‌اند که یک نوع اوتیسم وجود ندارد بلکه انواع مختلفی از اوتیسم وجود دارد. به عبارت دیگر هر فرد مبتلا به اوتیسم دارای مجموعه‌ای از نقاط قوت و مجموعه‌ای از چالش‌ها است که مختص اوست. روش‌هایی که آن‌ها یاد می‌گیرند، صحبت می‌کنند، فکر می‌کنند، مشکل را حل می‌کنند و ارتباط برقرار می‌کنند می‌تواند در طیفی از مهارت‌های بسیار بالا چالش‌برانگیز باشد.
در حالی که اوتیسم یک بیماری مادام العمر در نظر گرفته می‌شود اما یک طیف است و تنوع زیادی در نوع و شدت علائمی که افراد نشان می‌دهند وجود دارد. معمولاً علائم اوتیسم در سن ۲ یا ۳ سالگی ظاهر می‌شود اما برخی از تأخیر‌های رشد ممکن است حتی زودتر ظاهر شوند و در کودکان می‌توانند در اوایل ۱۸ ماهگی تشخیص داده شوند. یکی از بزرگ‌ترین نشانه‌های اختلال طیف اوتیسم مشکل در مشارکت اجتماعی است. بنابراین یک کودک خردسال ممکن است در حرکت مشکل داشته باشد، تماس چشمی برقرار نکند، بی‌علاقه به نظر برسد، به نام خود پاسخ ندهد، لبخند نزند، اشاره یا دست خود را تکان ندهد و در اوایل به نظر برسد که روی‌اشیاء خاصی متمرکز شده است.
اوتیسم چگونه تشخیص داده می‌شود؟
پزشکان اطفال اغلب در اولین ملاقات با کودک شروع به جستجوی علائم اوتیسم می‌کنند. در واقع آن‌ها می‌بینند که کودک شما چگونه می‌خندد، به شما نگاه می‌کند، سعی می‌کند توجه شما را جلب کند، از حرکات دست استفاده می‌کند و حتی گریه می‌کند. این نشانه‌ها همراه با سابقه خانوادگی، معاینات سلامت و نظرات شما به آن‌ها کمک می‌کند تا تشخیص دهند که آیا کودک شما در معرض خطر اوتیسم است یا خیر. این فرآیند که اغلب به عنوان نظارت بر رشد نامیده می‌شود شامل تماشای چگونگی رشد و تغییر فرزند شما در طول زمان است. ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی به دنبال این هستند که آیا فرزند شما در مورد صحبت کردن، رفتار کردن، یادگیری، بازی کردن و حرکت کردن به نقاط عطف رشدی معمولی می‌رسد یا خیر. آن‌ها همچنین ممکن است از شما سؤالاتی در مورد رشد فرزندتان بپرسند و همچنین با کودکتان صحبت و بازی کنند تا ببینند آیا در حال رشد و رسیدن به نقاط عطف هستند یا خیر. اگر متوجه شدید که فرزندتان به نقاط عطف توجه نمی‌کند با پزشک اطفال یا یک ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی در این مورد صحبت کنید.
از چه ابزار‌هایی برای تشخیص اوتیسم استفاده می‌شود؟
در ویزیت‌های ۱۸ و ۲۴ ماهه پزشک ممکن است توصیه کند که علاوه بر مشاهدات منظم رشد کودک را از نظر ابتلا به اوتیسم نیز غربالگری کنید. این نوع غربالگری می‌تواند به تعیین اینکه آیا کودک شما در مراحل اولیه دچار چالش‌های رشدی و رفتاری است یا خیر کمک کند. علاوه بر این غربالگری برای همه کودکان توصیه می‌شود نه فقط آن‌هایی که علائم اوتیسم دارند. به طور کلی ابزار‌های زیادی وجود دارد که پزشک ممکن است از آن برای غربالگری فرزندتان استفاده کند. اوتیسم نوع خاصی از غربالگری را تأیید نمی‌کند بنابراین پزشک ممکن است از میان ابزار‌های مختلف از جمله پرسشنامه‌های سن و مراحل، آزمون غربالگری اختلالات رشد فراگیر، مقیاس‌های ارتباطی و رفتار نمادین و یک چک لیست اصلاح شده برای اوتیسم را انتخاب کند. اگر فرزند شما دارای ویژگی‌های فیزیکی غیرعادی یا تأخیر در رشد است یا اگر سابقه خانوادگی اوتیسم، ناتوانی ذهنی با علت ناشناخته یا سایر اختلالات ژنتیکی وجود دارد ممکن است بخواهید با پزشک در مورد آزمایش ژنتیک صحبت کنید.
به چه علت باید از کودک آزمایش گرفته شود؟
تحقیقات نشان می‌دهد که تشخیص زودهنگام منجر به نتایج مثبت در زندگی افراد مبتلا به اوتیسم می‌شود. بنابراین هر چه زودتر بیماری کودک تشخیص داده شود نتیجه بهتری خواهد داشت همچنین هنگامی که تشخیص داده می‌شود کودک اوتیسم دارد پزشک می‌تواند درمان‌های مؤثر را آغاز کند و به حمایت‌ها، خدمات و تسهیلاتی دسترسی داشته باشد که می‌تواند نتیجه و کیفیت زندگی او را بهبود بخشد. از آنجایی که طیف بسیار گسترده‌ای از اوتیسم وجود دارد این درمان‌ها و حمایت‌ها می‌تواند برای کودکان مختلف متفاوت باشد بنابراین مهم است که قبل از شروع درمان با پزشک کودک مشورت کنید.
نتیجه‌گیری:
به یاد داشته باشید که هر چه زودتر اوتیسم تشخیص داده شود در دراز مدت برای فرزندتان بهتر است. گذشته از این واقعیت که تشخیص زودهنگام می‌تواند برای شما و فرزندتان مفید باشد همچنین این احتمال وجود دارد که فرزند شما به بیماری دیگری غیر از ASD مبتلا باشد بنابراین مهم است که با پزشک در مورد آنچه در خانه شاهد آن هستید صحبت کنید و علائم کودک را بگویید.
منبع:
